Κόκκος

δέκα εννιά οχτώ εφτά έξι πέντε τέσσερα τρία δύο ένα. άντε! η κουρτίνα μέτρησε γρηγορότερα από το μικρόφωνο. μα όλοι σηκώθηκαν με την ευχή του μικροφώνου. κοίταξα το ρολόι μου. και πέντε έδειχνε. θυμήθηκα ότι το βάζω πέντε λεπτά μπροστά. καρέκλες προς τα πίσω. όρθιοι όλοι. με ένα χειροκρότημα. με έναν αναστεναγμό. χαμόγελα. αισιόδοξα. φωτεινά. σκοτεινιασμένα. μελαγχολικά. χαμογελαστά. μα χαμόγελα. φιλιά. ματς. μουτς. αγκαλιά. και είναι εκείνο το δευτερόλεπτο που κοιτάς ποιοι είναι γύρω σου. και σε ποιον να δώσεις το πρώτο φιλί. την πρώτη αγκαλιά. το πρώτο χαμόγελο. άντε! μπήκε. η πρώτη γουλιά. το πρώτο άναμμα. ο πρώτος καπνός. το πρώτο τσούγκρισμα. από την αντίστροφη στην χωρίς αντί. μα μέτρηση. το πρώτο κουδούνισμα. το πρώτο μήνυμα. χαμογέλασα. και να δω επιτέλους το χαμόγελό σου να φαίνεται και στο βλέμμα σου. περίμενα το θα 'πρεπε. να με αφουγκραστώ. και ακούστηκε. και χαμογέλασα. και το τραγούδησα. σιωπηλά. και σκέφτηκα αν θα 'πρεπε να 'πρεπε. χαμογέλασα. γουλιά. καπνός. και σαν να είχαν βυθιστεί χρώματα αστεριών. στην γουλιά. την έφερα στο βλέμμα κοντά. την παρατήρησα. φεγγοβολούσε. κοίταξα αριστερά δεξιά. μήπως είχε έρθει καμία νεράιδα. χαμογέλασα. μεγάλωσα για παραμύθια. και ένα τελευταίο έμεινε μισό. σήκωσα το χέρι στο στόμα. για τον καπνό. ασημόσκονη στα δάχτυλα. στον καπνό. στο τραπέζι. στο ποτήρι. στο πακέτο. ανασήκωσα το βλέμμα. σαν μια νεράιδα να αιωρούνταν. και σκορπούσε σκόνη. ασημένια. χρυσαφένια. σαν να χάραζε μονοπάτια στον αέρα. φώτισε το κινητό. και καινούργια μονοπάτια που ζητούν ταξιδευτές. χαμογέλασα. μήνυμα από μία νεράιδα. και μία άλλη σκόρπιζε αστερόσκονη. σαν παραμύθι. μεγάλωσα; χαμογέλασα. άρχισα να πληκτρολογώ. το παραμύθι μου. μόνο που δεν προλάβαιναν τα δάχτυλα. τόσες εικόνες. γύρω μου. μέσα μου. τόσοι ήχοι. τόσες γουλιές. πληκτρολόγησα το νούμερο. να ακούσει λίγο από το παραμύθι. μία νεράιδα. της χαμογέλασα. της άφησα και ένα ποτήρι. με λίγο από το φεγγάρι που έπινα.
άνοιξα τα μάτια. πρώτη μέρα νέου χρόνου. αντίκρισα αστέρια. στο μπλε του ταβανιού. πάντα νοιώθω περίεργα την μέρα αυτή. μία απροσδιόριστη μελαγχολία. μελαγχολική αισιοδοξία. περισσότερη από τις άλλες μέρες. για αυτά που αφήνονται πίσω. για αυτά που βρίσκονται μπροστά. τρία αστέρια στο ταβάνι δεν έχουν λάμψη. και είναι και δίπλα στο φως. τα άφησα. το παρατήρησα μετά που τα κόλλησα. τα άφησα. για αυτά που σβήνονται. ενώ έχεις ζήσει την λάμψη τους. άνοιξα οθόνη. να ευχηθούμε. να αγκαλιαστούμε. να φιληθούμε. έχει μπει ο καθένας στην ζωή του άλλου. ο καθένας με τον τρόπο του. και στον βαθμό που αφήνεται. με μη αλήθειες. με αλήθειες. και είναι όμορφο. απροσδιόριστα όμορφο. ακόμα ομορφότερο όταν αντικρίζεις τα βλέμματα. το σκέφτηκα και χθες κάποια στιγμή. ανάμεσα στα τόσα βλέμματα. τα γραπτά λόγια μπορεί να μένουν. είτε είναι αληθινά. είτε μυθοπλαστικά. μα μπορεί να ξεχαστούν. ένα βλέμμα δεν ξεχνιέται. είτε σε αγγίξει. είτε περισσότερο. είτε λιγότερο. γιατί είναι αληθινό. και το έχεις δει. όπως και ο κόκκος της ασημόσκονης. στο πληκτρολόγιο μου πάνω. τον βλέπω τώρα.