2013/04/07

εεε ψιτ εσύ

τόσο γλυκιά και αγαπημένη βόλτα. με γλυκιά και αγαπημένη παρέα. και να τελειώνει με μία τόσο νευριασμένη μελαγχολία. και θλίψη.
μαγαζιά ερμητικά κλειστά. βιτρίνες παρατημένες. τόσο αδιανόητα και απίστευτα κτίρια ερημωμένα. καμένα. καταθλιπτικά.
σταδίου. κάπου οκτώ και μισή. απόγευμα. προς βράδυ. σαββάτου βράδυ.
ελάχιστος κόσμος. λίγα αυτοκίνητα. μίας πόλης όμορφα άσχημης. και άσχημα όμορφης.
και φτάνεις ομόνοια και αντικρίζεις ένα τεράστιο φωταγωγημένο αχ ελλάδα σ' αγαπώ με μία στατικά κυματιζόμενη σημαία.
και δεν ξέρεις. απλά πλέον δεν ξέρεις. τι να προσθέσεις. τι να βάλεις σε παρενθέσεις. μου; σας; δεν; ερωτηματικό; θαυμαστικό;
και δεν ξέρεις να βάλεις τα κλάματα τα γέλια τις φωνές τα ουρλιαχτά;
κουνάς το κεφάλι χαμογελάς και κατεβαίνεις μετρό.

τόσες λέξεις τόσες εικόνες
τόσες εικόνες τόσα συναισθήματα
παντού. ολούθε. στο κέντρο. στο λιγότερο κέντρο. στο απόκεντρο.
και θες να αρχίζεις να φωτογραφίζεις. μα δεν. και ίσως το μετάνοιωσες.
να μην θυμάσαι; μα πώς μπορείς να ξεχνάς;
λες και θα εξαφανιστούν όλα αυτά αύριο;
ξεχνιέται αυτή η κατάθλιψη; η παρακμή; η κατάντια;
ακόμα και τότε που θα τα θυμόμαστε και θα χαμογελάμε
ακόμα και τότε
και σκέφτεσαι τι αξίζει; τι όχι;
μία μουντζούρα είναι τι;
ένα καμένο κτίριο τόσο διαχρονικό και όμορφο με τόση ιστορία φορτωμένο είναι τι;
σβησμένες ζωές παράπλευρων απωλειών είναι τι;
επανάσταση;
σε τι;
στο περιτύλιγμα;
στην ανοχή μας; στην αντοχή μας;

και δεν είναι ένα. είναι παντού. ολούθε. παντού. παντού.
μέσα μας. έξω μας. δίπλα μας.

και μέσα σε όλα αυτά νοιώθω έστω και μία ασφάλεια
του να περπατάμε μαζί
κι ας μην μιλάμε
μοιράζεται η σιωπή το βλέμμα

μα όλα αυτά που αντικρίζονται
πόσο μα πόσο με θυμώνουν
πόσο μα πόσο με μελαγχολούν
με θλίβουν
καθώς συνειδητοποιώ πως τίποτα δεν μπορώ να κάνω
μπορώ; τίποτα; και αν ναι το τι;
το διαφορετικό το ουσιαστικό

χαμογελώ που σε νοιώθω δίπλα μου
φοβάμαι που με έχω δίπλα μου
μην γίνω μία ακόμα μουντζούρα
σε έναν ακόμα τοίχο
ένας λεκές στο περιτύλιγμα

ναι μωρέ
ακούω
και πάντα χαμογελώ
και φοβάμαι
και ας νοιώθω πως πάντα υπάρχει μία αχτίδα
και δύο και τρεις και περισσότερες
τις διαδρομές φοβάμαι
πλέον
αυτές που αγάπησα
αυτές που συνειδητοποιώ πως τίποτα σχεδόν δεν έχει μείνει να αγαπήσω

στιγμές μοιάζει τόσο ψυχοφθόρο να ζούμε με αναμνήσεις
μα τόσο αναγκαίο
πώς θα περπατήσουμε μπροστά;
στο ό, τι

εεε ψιτ εσύ... ακούς; την προσοχή σου λίγο... 
ναι σε σένα λέω 
πρέπει να σου πω μια κουβέντα 
ευτυχώς που σε έχω 
παρέα μου, δίπλα μου 
αυτό. 

αυτό
με βλέμμα θαμπό χαμογελαστό

αυτό