μου μίλησες
Αστερόεσσα για
αντιγραφή, επικόλληση, λέξεις, τυχαία σειρά. σου ψιθύρισα είναι περίεργοι καιροί. σε λίγο...
πήρα πρωτοβουλία. παραπάνω από τρεις λέξεις. από παραπάνω από πέντε ιστολόγια. σαν μια ευκαιρία να ευχαριστήσω. όλους εσάς. που με τον τρόπο σας, πολλοί από εσάς, με κάνετε να πιστεύω, ακόμα, ότι αυτή η πραγματικότητα, τελικά, δεν είναι μόνο εικονική. οι λέξεις που ακολουθούν δικές σας. όλες. σειρά τυχαία. κύλιση. αντιγραφή. επικόλληση. σειρά τυχαία. απλά ακουγόταν στο μυαλό η τελευταία επικόλληση... πριν την επόμενη αντιγραφή... εκεί που σταματούσε την κύλιση...
και σαν άτομα με παρατηρητικότητα, μνήμη, υπομονή, ανακαλύψτε τις λέξεις σας. στο σχόλιό σας, επικολλήστε τις δικές σας φράσεις που θα ανακαλύψετε στα λόγια που ακολουθούν. έτσι... δικές σας λέξεις είναι. όλες. σας ευχαριστώ. πολύ. για όλα...
. . . Έτσι, με το πάτημα ενός κουμπιού! *κλικ* . . . Μικρές χαρές σαν το γλυκό του κουταλιού μικρό και γεμάτο περιεχόμενο χωρίς πολλά πολλά μόνο ουσία. . . . Το τέλος της διαδρομής δεν το γνωρίζω, ίσως στο βάθος του να υπάρχει και πηγή . . . Αέρας από κει μέσα θέλει να βγει σε λέξεις. Μα ψάχνει να τις βρει. . . . Και είναι και κάτι άλλα που είναι στο πάνω ράφι, καλά φυλαγμένα ενθύμια. Που όποτε ανοίγουν πλημμυρίζεις με διαφορετικά συναισθήματα. (προνόμιο το να μπορείς να νιώθεις.) . . . Κοιτάω μπροστά. Χωρίς ποτέ να ξεχνώ αυτά που έμειναν πίσω- και κυρίως τα πρόσωπα που από χρόνια δεν περπατούν δίπλα μου. . . . Το μεσημέρι που γύρισα, μπήκα στο άδειο του δωμάτιο. Δε σου λέω...ούτε και πρόκειται να σου πω... το φαντάζεσαι ή καλύτερα φαντάσου ό, τι θέλεις... . . . η αυτόματη επιθυμία μου και σκέψη ήταν: θέλω να κάνω έρωτα. Τώρα. Χωρίς να με νοιάζει ούτε το ερωτόλογο ούτε αν η ιστορία θα είχε συνέχεια. . . . Βούτηξα πάλι στον απέραντο ωκεανό σου. Το νερό στέγνωσε επάνω στο δέρμα μου μα είχε αφήσει κάποια σημάδια. . . . τα χέρια μου -χθες το βράδυ- μύριζαν λεβάντα. λένε ότι αυτή η μυρωδιά σε ηρεμεί. . . .
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ένα ταξίδι χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό αλλά με πολλές ενδιάμεσες στάσεις. . . . Τίποτα δεν είναι εύκολο σ' αυτή τη ζωή, όμως αξίζει να πορεύεσαι σωστά, κάποια στιγμή αυτό θα το λάβεις πίσω. . . . Κι εσύ το κατάλαβες. Κι ας μη μπορέσαμε τελικά. Ας μην έγινε. Αλλά χωρίς πίκρα, μόνο ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα. Γι' αυτή τη συνάντηση. Για το χαμόγελο εκείνης της νύχτας που ακόμα αντέχει. Για τη μουσική. Για τους ήχους. Για τη σιωπή... . . . Η σιωπή μας είναι πολύτιμη αρετή. Μερικές φορές. Για μερικά πράγματα. Δε θα γίνουμε καλύτεροι αν με αλαζονεία προτάξουμε τους θησαυρούς που κρύβουμε μέσα μας. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε παρέα... . . . Μέχρι τέλους στο νου και στην καρδιά μου θα σε κρατώ. Και όσους με αντέχουν θα αγκαλιάζω και όλους τους άλλους με τον καιρό θα καταλάβω. Και ίσως λιγότερο θα πονάω με τον καιρό. Ίσως λιγότερο θα πονάω με τον καιρό... . . .
Έρχονται στιγμές στη ζωή που πρέπει να πάρουμε αποφάσεις σοβαρές και επώδυνες... Συνήθως, τις ακολουθεί μια σιωπή και μια απέραντη μοναξιά... . . . Περπατώ, ταξιδεύω, χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό. Και ξαφνικά ξυπνώ. Και ξαφνικά έχω φτάσει. Πού; . . . Δε μπορώ να απαντήσω με σιγουριά- ίσως να ήταν και όλα αυτά μαζί. Πέρασε πολύς καιρός... ώσπου δόθηκε η αφορμή... . . . Να στεκόταν δίπλα μου και να μου κρατούσε το χέρι... Τι καλά που θα 'τανε. . . . Ξύπνησα λοιπόν στ' αλήθεια και έκανα μια διακοπή από τα πάντα για να χαζέψω για λίγο το παρόν ως παρελθόν και δάκρυσα γιατί θα ήθελα να μπορώ να δω το μέλλον μου ως παρόν, έστω και για λίγο, από το παράθυρο μου.. . . . Άλλες φορές τα καταφέρνεις, μα καμιά φορά στέκεις βουβός μη μπορώντας να εκφράσεις την ανάγκη σου για αυτήν την επικοινωνία..... ......απλά σιωπάς..... . . . Οραματίζομαι πίσω τους εικόνες με σένα. Διακοπές, ένα ταξίδι, ένα πικνίκ, χορό, αγκαλιά, έρωτα. Μαζί σου, εικόνες που δεν είχα. Και κείνο το φιλί. . . . κι είναι εξαίρεση οι τολμηροί που διεκδικούν με ευγένεια τη θέση τους στην αγάπη. πόσο φοβόμαστε την απόρριψη πόσο... . . .
Έκατσα, λοιπόν στο γραφείο, να διαβάσω. Αυτό το ''νομίζεις ότι θα βρεις κάποιον να σε αγαπήσει πραγματικά και τόσο πολύ'', όμως, άρχισε να ηχεί περίεργα στα αυτιά μου... . . . Καθόταν μόνος μπροστά από το παράθυρο του δωματίου του, παρατηρούσε τους ανθρώπους που περπατούσαν βιαστικοί, γυρεύοντας την αγάπη. Σηκώθηκε και αντίκρισε το είδωλό του στον καθρέφτη. . . . και από την επαφή που ήρθα με ανθρώπους διαπιστώνω ότι ο κόσμος είναι τόσο διαφορετικός, αλλά στη βάση... όλοι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Όλοι έχουμε τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους προβληματισμούς, όλοι είμαστε άνθρωποι. Ίσοι και όμοιοι. . . . Υπάρχει κανείς εκεί έξω να κάνει την επανάστασή μου;;; . . .
Αν δεν δοκιμάσεις κάτι δεν ξέρεις αν σου αρέσει ή αν σου ταιριάζει. Η μόνη συμβουλή που θα μπορούσα να σου δώσω είναι απλά να ακούς την καρδιά σου και τη συνείδησή σου. Και όλα θα πάνε καλά. . . . Λοιπόν, θα φερόμαστε σαν αγόμενα και φερόμενα όντα και μετά θα κατηγορούμε τα πάθη μας. Και θα ζητάμε συγχώρεση. Γιατί είσαι μία κάμπια και μισή. Με σημάδια. Το απέραντο γαλάζιο βυθίστηκε. Και σε πήρε κι εσένα. . . . Κοιτάω αλλά δε βλέπω. Αφουγκράζομαι αλλά δεν ακούω. Αγγίζω αλλά δεν πιάνω. Δε γεύομαι. Δε μυρίζω. Η απώλεια είναι η αρχή του επαναπροσδιορισμού. Όχι μόνο για ό, τι έχασες. Για όλα. . . . Κι εκεί συνεχίζει να ξημερώνουν όμορφες μέρες. Αλλά τον παράδεισο τον έχουμε φυλακισμένο και μέσα μας. Ας τον απελευθερώσουμε και κάτι μπορεί να αλλάξει, να αλλάξουμε. . . .
Στάθηκε μια στιγμή στην πόρτα, όσο χρειαζόταν να συνηθίσουν τα μάτια του στο μισοσκόταδο που υπήρχε μέσα. . . . Και με δέος υποκλίνεται. Στις εικόνες του, σε αυτά που έφυγαν νωρίς, σε όσα ήρθαν ως κοινοί παρονομαστές του πρωτότυπου, στο όμορφο φινάλε που ξεδιάλυνε το παν. Στον κύκλο που έκλεισε και σε αυτόν που δειλά πάει να ανοίξει εν καιρώ. . . . Έρχεται όμως ένα φιλί, ένα αγκάλιασμα, ένα χάδι στα μαλλιά που φανερώνει την παρουσία, δηλώνει την αίσθηση του "είμαι εδώ για σένα όποτε με χρειαστείς", και τότε νιώθεις λιγότερο μόνος, λιγότερο εγωιστής, πιο πλούσιος. . . . Αν μ' απογοητεύσει, αν με αδειάσει, αν με στεγνώσει, τότε θα το μετανιώσω. Δεν έχω περιθώρια να μετανιώνω για πράγματα... . . .
Τελευταία νομίζω πως ένα μεγάλο μέρος του κόσμου έχει αρχίσει να μη λειτουργεί καλά... . . . Στην αρχή νόμισα πως είναι από το χαμόγελο, που έσπασε και έγινε πάλι ένα ξενέρωτο, ευθύγραμμο στόμα... Αλλά μετά διαπίστωσα πως μπορεί και να ακούστηκε από αυτό το ζωτικό όργανο ...πως το λένε να δεις... καρδιά; ...ναι, αυτό...! . . . Αυτό δεν είναι πετραδάκι πετραδάκι είναι κοτρονάρα κοτρονάρα. . . . Το παρόν είναι εκείνο το μέλλον που αναζητούσαμε. Μα δεν μπορώ να στο πω, γιατί το γνωρίζεις ήδη. . . . Θυμάμαι σαν χθες τα λόγια σου. Θα μετανιώσεις που θέλεις να γυρίσεις πίσω. Να αφήσεις το εδώ για το εκεί. Φοβάμαι πως θα απογοητευτείς. Φοβάμαι για σένα. Για τις ευαισθησίες και τις ουτοπίες σου. Έλεγες. Τώρα φοβάμαι κι εγώ. . . . έχω ξεχειλίσει και τρομάζω.. με ξέρω.. με ξέρω καλά.. ξέρω και το φινάλε.. όλα τα βλέπω.. ακούς; (ξανά και ξανά.. ακούς.. δεν ακούς)... . . .
..μπορείς να είσαι ότι ποθεί η ψυχή σου.. Γίνε ότι ΕΣΥ θες.. . . . Ελπίζω του χρόνου να μην βλέπω μόνος μου το φεγγάρι.. . . . κι εμείς διαβάτες ενός ανύποπτου χρόνου... που παίζει με τα κομμάτια των αστέρων που εκρήγνυνται....... κι ύστερα, μάτια μου; κι ύστερα, τι; . . . και να που όταν δίνεις χρόνο και εμπιστεύεσαι την διαδικασία (ή τον εαυτό σου ή και τους άλλους, τους ξεχωριστούς άλλους) τα πράγματα έρχονται όπως τα θέλεις...όπως τα έχεις ονειρευτεί... . . . Θέλω να την δεις. Θέλω να μου πεις. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι; Ήμασταν. Το λέει η φωτογραφία. Αλήθεια λέει. . . . Τα χρόνια πέρασαν και πολλά άλλαξαν. Σχεδόν δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος. Αυτό κι αν ήταν αναπόφευκτο.. Και θα συνεχίζει να αλλάζει συνέχεια και να προσαρμόζεται στις καταστάσεις.. . . .
Αλλά για εκείνες τις φορές που μπορούσα να τον καταλάβω, άξιζαν όλα τα άλλα. Με ένα μικρό βήμα κάθε φορά, τον γνώριζα όλο και περισσότερο. Όσο με άφηνε να τον γνωρίσω βέβαια. Αλλά άξιζε, ω, ναι, άξιζε κάθε φορά τον κόπο. . . . Το ότι οι άνθρωποι που αγάπησα...απλά δεν μ' αγάπησαν όπως εγώ...σύμπτωση. Δεν συμβιβάστηκα και δεν πρόκειται να συμβιβαστώ...επιλογή. ... Αναρωτιέμαι αν η μοναξιά είναι σύμπτωση ή επιλογή... Και τα δύο σκέφτομαι. . . . Εδώ κατεβαίνω, λες, εσύ συνέχισε και με προσοχή! Ες αύριον τα σπουδαία! Τώρα δε θα καταλάβεις τίποτα, ό, τι κι αν σου πω. Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά μέσα στο μισοσκόταδο - ωχ!, πού είναι οι μπούκλες σου; αναρωτιέσαι έκπληκτος. Θα ξαναγίνουν, σου λέω . . . Λένε πως οι απαντήσεις έρχονται από μόνες τους. Στις πιο άσχετες φάσεις. Σε πράγματα ή γεγονότα που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση και επαφή μαζί τους. . . .
Έχει μόλις αρχίσει η υπόλοιπη μου ζωή. Δεν ξέρω πόση θα είναι, αλλά μόλις άρχισε. Δεν ξέρω αν θα είναι χειρότερη ή καλύτερη, αλλά μόλις άρχισε. Δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο μοναχική, αλλά μόλις άρχισε. Δεν ξέρω αν θα είσαι ένα κομμάτι της ή όχι, αλλά μόλις άρχισε. Μόλις άρχισε και ξέρω ότι θα ήθελα να είσαι ένα κομμάτι της. . . . το ταξίδι είναι η πιο ευρεία χρησιμοποιημένη και η πλέον εύστοχη μεταφορά της ζωής. Συχνά λέμε ότι δεν ξέρουμε ποιο δρόμο να πάρουμε για να πετύχουμε το στόχο μας. . . . όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται.... . . . Ίσως πάλι όλα να γίνονται βάσει ενός επουράνιου σχεδίου που έχει φτιάξει μία ανώτερη δύναμη. Μπορεί και όχι. . . . Θέλω να ζήσω έτσι όπως θα ζω κάθε αύριο. Όχι κάθε αύριο, κάθε τώρα. Μόνο το τώρα μπορούμε να αγγίξουμε. . . . "σ’ αγαπώ"..."ΤΩΡΑ!" ούρλιαξα κι έσφιξα τα δόντια δυνατά. Καμιά εικόνα δεν πέρασε από μπροστά μου. . . .
Είναι παράξενο αλλά όλοι παλεύουν για μια στιγμιαία φωτοβολίδα και μετά θα πουν "Οοοοοοο". Όλα σαν να βιάζονται να εκτιναχθούν ψηλά . . . Μπλέχτηκα μέσα στα μαλλιά σου και ένιωθα την δόνηση των χορδών στο κορμί μου. Με έπαιζες, με τραγουδούσες. Πού είσαι; Πού ήσουν πάντα; . . . Λίγα λουλούδια στο βάζο κάποιας γωνιάς, μαραμένα κι αυτά. Τ' άλλαξα. Τα πότισα. Μύρισαν κιόλας. . . . Είναι μερικά πράγματα στη ζωή μας από τα πιο ασήμαντα έως και πολύ σοβαρά, όπως έχω καταλάβει, που μπορεί να συμβούν μια, δύο ή και περισσότερες φορές, αλλά για να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, χρειάζεται για ένα περίεργο και ανεξήγητο λόγο, εκείνη η μια και μοναδική αστραπιαία στιγμούλα, έτσι κάτι σαν το φλας της μηχανής. . . . Μετά από κάθε τέτοια συνάντηση έχω στο στόμα μου τη γεύση του παλιού καλού κρασιού και στη ψυχή μου την ελπίδα για μια νέα τέτοια νύχτα . . .
Τα όνειρα και τα ενδιαφέροντά σου κοίτα να είναι στην πρώτη γραμμή . . . Αυτό που θέλω να γνωρίζω είναι η διατήρηση των ονείρων μου. Αυτά μετράνε και αυτά με οδηγούν στο μέλλον... . . . τώρα βλέπεις ένα χέρι να σηκώνεται. απλώνεται στο μέρος σου. βοήθησε το. είναι ο εαυτός σου. . . . ότι φοβάμαι το φωνάζω. ότι φοβάσαι σε δυναμώνει. και όταν το φωνάζεις βλέπεις πως δεν είσαι μόνος. σου απλώνω το χέρι μου. έλα να στο σφίξω. . . . Κάτι μικρό ή κάτι μεγάλο. Κάτι σημαντικό ή κάτι ασήμαντο. Κάτι αληθινό ή κάτι ψεύτικο. Σίγουρα, όμως, κάτι δικό μου... . . . Μα τι λέω,,,, δεν έχει μέτρο ο πόνος... δεν έχει όρια.. Όταν πονάς, πονάς και το συναίσθημα αυτό σου ανήκει. Ολοκληρωτικά..είναι όλο δικό σου... Να και κάτι που μου ανήκει τελικά..ίσως και το μοναδικό... Ο πόνος μου,,, . . . Η χαρά είναι σαν τα καθαρά τζάμια... μονίμως κάποιος στα γεμίζει δαχτυλιές! Η λύπη είναι σαν τη λαδιά.... δεν φεύγει ποτέ! Η μνήμη είναι σαν το κάψιμο στο αγαπημένο σου πουκάμισο...που ή το πετάς και το ξεχνάς και ησυχάζεις ή που το φυλάς, συχνά πυκνά το κοιτάς και βάζεις τα κλάματα... . . .
Θα έρθεις το ξέρω. Σε περιμένω. Γιατί επί τέλους έμαθες και εσύ να κλαις. . . . Φοβάμαι. Γι' αυτό ξέρω ότι αξίζει. Φοβάσαι; . . . Καμιά φορά οι απαντήσεις σε ότι μας απασχολεί είναι μπροστά μας. Δίπλα μας. Στην επιφάνεια του μυαλού μας. Κάποια πράγματα τα κάνουμε πολύπλοκα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. . . . Ας είναι... κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου και μη σκέφτεσαι τίποτε άλλο. Κάποια μέρα θα δικαιωθείς και θα αγαπηθείς...ΑΛΗΘΙΝΑ. . . . Κι εγώ γι αντάλλαγμα.. Την αύρα σου θα νιώσω και θα ξαναγεννηθώ.. Στον κόσμο που μίσησες.. Στην ώρα που νοστάλγησες.. Σε όσα δεν πρόλαβες να ονειρευτείς.. Σε όσα θα 'ρθουν και όσα θα προσπεράσουν.. . . .
Το πρωινό φως αδίστακτα τρύπωσε στο δωμάτιο... Με δυσκολία άνοιξα τα μάτια για να καταλάβω πως ξεκινούσε μια νέα ημέρα στον ορίζοντα. Και το κομμάτι έλειπε σαν να 'ταν χθες... . . . Και μου είπες ότι με αγάπησες όσο κανέναν άλλο και ότι δεν ξέρεις αν ποτέ θα σε αγαπήσει άλλος περισσότερο από μένα. . . . ονειροβατώ μέσα στο απέραντο κενό. με μικρά βήματα. είπα μια αλήθεια. για να την ακούσω και εγώ. . . . Δεν ξέρω αν το νιώθεις, μα είσαι ακόμα εδώ γύρω...Τα χέρια μου μυρίζουν απ' τα μαλλιά σου. Ζόρικο πράμα... . . . Μερικές φορές είναι αδύνατον να προβλέψεις τις εξελίξεις. Πόσο μάλλον όταν η αλήθεια του ενός δεν είναι αποδεκτή από τον άλλον. . . .
...Είχα τα ματιά μου "κλειστά" κι όμως σε "είδα" στο σκοτάδι .. . . . Από το παράθυρο σε βλέπω κι ας μην φτάνεις. Σημάδια από κερί... Σημάδι από κρασί... Σημάδια από σιωπή... . . . Περίμενε υπομονετικά να ακούσει ξανά τον ελαφρύ ήχο της αναπνοής. Μόλις ένοιωσε πως ο άνθρωπος πάγωσε και πάλι...του είπε..."Νόμιζα πως δεν θα σε ξανάβλεπα ποτέ..." . . . Στο καθάριο βλέμμα. Στη σταθερή φωνή. Στις επιθυμίες του. Στη μουσική ενός τσέλου. Επιτέλους,... ηρεμία. ... . . . Για όσο αναπνέω. Για όσο έχω λόγο να με κρατάει εδώ... Μπορεί και για πάντα μα δεν υπόσχομαι... μόνο ελπίζω..... . . .