2013/12/24

(και) φω(τισμένε)ς

2013/11/30

(ενίοτε) σιωπ(ηλ)ές

2013/10/28

χρωματισμένες

2013/09/28

πληγές

2013/08/21

τελεια

λετς νοτ φακ αράουντ

2013/07/23

Ανθρώπων Στιγμών Δικών Μας

προσπερνούν περνούν μένουν παραμένουν
χρόνοι άνθρωποι στιγμές
ξέγνοιαστες ήρεμες σιωπηλές ηχηρές
που ξέγνοιαστες ενίοτε δεν είναι
μα είναι (και) τα βλέμματα τα χαμόγελα τα δάκρυα οι αγκαλιές
ανθρώπων
δικών μας ανθρώπων
που όλες αυτές οι διαδρομές
ένα χαμόγελο γεμάτο μοιάζει
έτσι απλά έτσι χαμογελαστά έτσι δακρυστά
έτσι (ενίοτε) ολοκληρωμένα
και όταν (ενίοτε) δίπλα μας δεν είναι
απλά χαμογελάς
που δικοί σου
και δικός τους
είσαι

2013/06/06

2013/05/25

Τέσσερα Έξι

και ένα
και δύο
και τρία
και τέσσερα
και πέντε
και έξι
και εφτά
και οχτώ
και εννιά
και δέκα
και έντεκα
και δώδεκα
και δεκατρία
και δεκατέσσερα
και δεκαπέντε
και δεκαέξι
και δεκαεφτά
και δεκαοχτώ
και δεκαεννιά
και είκοσι
και είκοσι ένα
και είκοσι δύο
και είκοσι τρία
και είκοσι τέσσερα
και είκοσι πέντε
και είκοσι έξι
και είκοσι εφτά
και είκοσι οχτώ
και είκοσι εννιά
και τριάντα
και τριάντα ένα
και τριάντα δύο
και τριάντα τρία
και τριάντα τέσσερα
και τριάντα πέντε
και τριάντα έξι
και τριάντα εφτά
και τριάντα οχτώ
και τριάντα εννιά
και σαράντα
και σαράντα ένα
και σαράντα δύο
και σαράντα τρία
και σαράντα τέσσερα
και σαράντα πέντε
και σαράντα έξι

χαμόγελα

για όλα
τα εύκολα
τα δύσκολα
τα δυσκολότερα
τα ευκολότερα
που περάσανε
που περνάνε
που έρχονται

2013/04/07

εεε ψιτ εσύ

τόσο γλυκιά και αγαπημένη βόλτα. με γλυκιά και αγαπημένη παρέα. και να τελειώνει με μία τόσο νευριασμένη μελαγχολία. και θλίψη.
μαγαζιά ερμητικά κλειστά. βιτρίνες παρατημένες. τόσο αδιανόητα και απίστευτα κτίρια ερημωμένα. καμένα. καταθλιπτικά.
σταδίου. κάπου οκτώ και μισή. απόγευμα. προς βράδυ. σαββάτου βράδυ.
ελάχιστος κόσμος. λίγα αυτοκίνητα. μίας πόλης όμορφα άσχημης. και άσχημα όμορφης.
και φτάνεις ομόνοια και αντικρίζεις ένα τεράστιο φωταγωγημένο αχ ελλάδα σ' αγαπώ με μία στατικά κυματιζόμενη σημαία.
και δεν ξέρεις. απλά πλέον δεν ξέρεις. τι να προσθέσεις. τι να βάλεις σε παρενθέσεις. μου; σας; δεν; ερωτηματικό; θαυμαστικό;
και δεν ξέρεις να βάλεις τα κλάματα τα γέλια τις φωνές τα ουρλιαχτά;
κουνάς το κεφάλι χαμογελάς και κατεβαίνεις μετρό.

τόσες λέξεις τόσες εικόνες
τόσες εικόνες τόσα συναισθήματα
παντού. ολούθε. στο κέντρο. στο λιγότερο κέντρο. στο απόκεντρο.
και θες να αρχίζεις να φωτογραφίζεις. μα δεν. και ίσως το μετάνοιωσες.
να μην θυμάσαι; μα πώς μπορείς να ξεχνάς;
λες και θα εξαφανιστούν όλα αυτά αύριο;
ξεχνιέται αυτή η κατάθλιψη; η παρακμή; η κατάντια;
ακόμα και τότε που θα τα θυμόμαστε και θα χαμογελάμε
ακόμα και τότε
και σκέφτεσαι τι αξίζει; τι όχι;
μία μουντζούρα είναι τι;
ένα καμένο κτίριο τόσο διαχρονικό και όμορφο με τόση ιστορία φορτωμένο είναι τι;
σβησμένες ζωές παράπλευρων απωλειών είναι τι;
επανάσταση;
σε τι;
στο περιτύλιγμα;
στην ανοχή μας; στην αντοχή μας;

και δεν είναι ένα. είναι παντού. ολούθε. παντού. παντού.
μέσα μας. έξω μας. δίπλα μας.

και μέσα σε όλα αυτά νοιώθω έστω και μία ασφάλεια
του να περπατάμε μαζί
κι ας μην μιλάμε
μοιράζεται η σιωπή το βλέμμα

μα όλα αυτά που αντικρίζονται
πόσο μα πόσο με θυμώνουν
πόσο μα πόσο με μελαγχολούν
με θλίβουν
καθώς συνειδητοποιώ πως τίποτα δεν μπορώ να κάνω
μπορώ; τίποτα; και αν ναι το τι;
το διαφορετικό το ουσιαστικό

χαμογελώ που σε νοιώθω δίπλα μου
φοβάμαι που με έχω δίπλα μου
μην γίνω μία ακόμα μουντζούρα
σε έναν ακόμα τοίχο
ένας λεκές στο περιτύλιγμα

ναι μωρέ
ακούω
και πάντα χαμογελώ
και φοβάμαι
και ας νοιώθω πως πάντα υπάρχει μία αχτίδα
και δύο και τρεις και περισσότερες
τις διαδρομές φοβάμαι
πλέον
αυτές που αγάπησα
αυτές που συνειδητοποιώ πως τίποτα σχεδόν δεν έχει μείνει να αγαπήσω

στιγμές μοιάζει τόσο ψυχοφθόρο να ζούμε με αναμνήσεις
μα τόσο αναγκαίο
πώς θα περπατήσουμε μπροστά;
στο ό, τι

εεε ψιτ εσύ... ακούς; την προσοχή σου λίγο... 
ναι σε σένα λέω 
πρέπει να σου πω μια κουβέντα 
ευτυχώς που σε έχω 
παρέα μου, δίπλα μου 
αυτό. 

αυτό
με βλέμμα θαμπό χαμογελαστό

αυτό

2013/03/05

Αναπνοές

λέξεις
σκέψεις
σιωπές
ομιλίες
ψίθυροι
φωνές
στιγμές
εικόνες
ήχοι
όλα αλλάζουν
όλα τα ίδια μένουν
σκέφτομαι
βυθίζομαι
αγχώνομαι
τρέχω
περπατώ
κουράζομαι
σκοντάφτω
πέφτω
κλαίω
γελάω
ηρεμώ
μένω απαθής
νευριάζω
φωνάζω
κραυγάζω
σιωπηλά
πνιχτά
φωναχτά
και μέσα σε όλα αυτά

αναπνέω
βαριανασαίνω
χαμογελώ
βυθίζομαι
στέκομαι
παρατηρώ
αναστενάζω
ανακουφίζομαι
εγκλωβίζομαι
απεγκλωβίζομαι
γελώ
κρατώ
αφήνω
βρίσκω
χάνω
χάνομαι
βρίσκομαι
χαμογελώ

2013/02/02

Πέντε επί Πληκτρολόγια Ψυχές

... και περάσανε πέντε! ...
... τόσο γρήγορα ... τόσο αργά ... και είμαστε εδώ ... και λείπουμε εδώ ...
μα ξέρεις τι;
πάντα εδώ [θα] είναι. [γιατί] πάντα υπάρχουν στιγμές που οι σκέψεις σταματούν και με τις λέξεις μπερδεύονται ...
... που γίνονται φωνές. σιωπές. ήχος. χαμόγελο. δάκρυ. γέλιο ...
άλλοτε αθόρυβα. άλλοτε σιωπηλά. άλλοτε με θόρυβο ...
και σε αυτά τα πέντε τα χρόνια τα εδώ όλα όσα έγιναν στο πριν αφεθήκανε ... και σχεδόν τα όλα ...
και μοιραστήκανε
και μοιραστήκαμε
και κάθε μέρα τέτοια του μηνός δύο επί δύο χαμογελώ
για το πριν το τώρα το μετά
και σας ευχαριστώ!
που είμαστε εδώ
που ίσως δεν
που είμαστε εκεί
πέρα ... παραπέρα ... κοντά ... μακριά ...
μα κυρίως μοιραστήκαμε ...
όλες ... όλους ... για όλα αυτά ... που έφυγαν ... που έρχονται ...
στο πριν ... στο μετά ...
ένα χαμόγελο
στο τώρα

2013/01/18

Δευτερολέπτων Μέτρημα

ένα
δύο
τρία
τέσσερα
πέντε
έξι
εφτά
οχτώ
εννιά
δέκα
έντεκα
δώδεκα
δεκατρία
δεκατέσσερα
δεκαπέντε
δεκαέξι
δεκαεφτά
δεκαοχτώ
δεκαεννιά
χρόνια
σαν δευτερόλεπτα
και κάθε δευτερόλεπτο
πάντα [θα] αναρωτιέμαι
πώς
[να] είναι [ήταν] οι ζωές μας
με σένα
μαζί μας
και το μόνο που ξέρω
είναι
πως σε πεθύμησα
και σε αγαπώ
περισσότερο
στο κάθε δευτερόλεπτο


________________________
δεκαεννιά ιανουάριους μετά