2008/06/12

Κατάσταση Φ(λ)άιτ


μου 'χε κάνει τρομερή εντύπωση την πρώτη φορά που τα είδα. λες και θέλουν να ακουμπήσουν στο τσιμέντο. να μην σωριαστούν από το βάρος. λες και όσο τα 'χει λυγίσει ο αέρας να αντιστέκονται. λες και δεν φοβούνται. ούτε αέρα. ούτε βροχή. ούτε χιόνι. ούτε τίποτα. τα κλαδιά τα υπόλοιπα προς τα πάνω. και να πέσουν κάτω; και να λυγίσουν από το βάρος; λες και λένε ε και; πόση απόσταση έχουν από το κάτω; πέντε εκατοστά; δέκα; μισό μέτρο; και μοιάζουν τόσο σταθερά. τόσο επιβλητικά. και περιποιημένα. με το σοβάτισμά τους. την καθαριότητά τους. τα προσέχουν μάλλον. βλέπεις; έτσι μοιάζουν τουλάχιστον. του 'πα μισό λεπτό να τραβήξω μια φωτογραφία. μα κοιτούσε αλλού. αυτούς που βιάζονταν να προλάβουν τα χρώματα. και με ρώτησε αν πάω καλά που θέλω να βγάλω το τσιμέντο φωτογραφία. βρε 'συ τα δέντρα, δες. και χαμογέλασα. έβγαλα μία βιαστική και βιαστήκαμε να προλάβουμε που βυθίζεται ο ήλιος

μοιάζει παράξενο αυτό που συμβαίνει. ξαφνικά, βλέπεις έναν ολόκληρο οικισμό να εμφανίζεται από το πουθενά. χιλιάδες ματιές. να ακολουθούν την ίδια διαδρομή. να δουν κάτι. γέλια, φωνές, αλμύρα, μαγιό, τακούνια, σανδάλια, γραβάτες, γλώσσες όλου του κόσμου. όλοι να αποτυπώσουν μία μαγική στιγμή. στην ματιά. και να μην φεύγει κανείς. μέχρι να βυθιστεί το κίτρινο που γίνεται πορτοκαλί και μετά κόκκινο που χάνεται στο μπλε που γίνεται και αυτό κόκκινο εκεί που ακουμπά, μα παραμένει μπλε, και μετά σκούρο μπλε, μωβ, μαύρο, με μικρά φωτάκια, κίτρινα, άσπρα, μπλε, κόκκινα. και το δευτερόλεπτο που βυθίζεται το κίτρινο που γίνεται πορτοκαλί και μετά κόκκινο στο μπλε και αποκτούν τα πάντα, όλων των αποχρώσεων τα χρώματα, ένα ουάο και κλαπ κλαπ. το δευτερόλεπτο που λούζονται οι χιλιάδες ματιές με τα χρώματα. και γέλια, φωνές, αλμύρα, μαγιό, τακούνια, σανδάλια, γραβάτες, γλώσσες όλου του κόσμου να επιστρέφουν να απλωθούν σε όλο τον οικισμό. στα φώτα. στους ήχους. στους καπνούς. στα γέλια τα δυνατά. δευτερόλεπτο μετά το δευτερόλεπτο. μερικοί μένουν περισσότερο. γύρισα να κοιτάξω. να κάνουμε αυτό το δευτερόλεπτο να κρατήσει λίγο ακόμα. μα κοιτούσε αλλού. γέλια, φωνές, αλμύρα, μαγιό, τακούνια, σανδάλια, γραβάτες, γλώσσες όλου του κόσμου. επιστρέψαμε μαζί. μόνο που ήταν περίεργα. πολύ. σταματούσε το μυαλό τότε. ελάχιστες γλώσσες. ούτε φωνή. ούτε καν σιωπή. κι ας αγγίζονταν τα κορμιά

πήγα και πάλι. δυο εβδομάδες μετά. μόνος. ανάμεσα στα γέλια, φωνές, αλμύρα, μαγιό, τακούνια, σανδάλια, γραβάτες, γλώσσες όλου του κόσμου. μόνο που ήταν περίεργα. ακόμα πιο πολύ. απίστευτα περίεργα. βράδιαζε πιο γρήγορα. έκανε πιο ψύχρα. γέλια, φωνές, αλμύρα, μαγιό, τακούνια, σανδάλια, γραβάτες, γλώσσες όλου του κόσμου. λιγότερες. την ίδια διαδρομή. παρόμοια χρώματα. τα ίδια χρώματα. η ίδια μαγεία. όπως πριν. δεν θυμάμαι πότε φοβήθηκα περισσότερο. όταν περπατήσαμε την διαδρομή αυτή μαζί και τόσο μόνος ή όταν την περπάτησα μόνος και τόσο μόνος

κάθισα σε ένα πεζούλι. στο τοιχάκι μιας αυλής. γαλάζια παράθυρα. σε πορτοκαλοκόκκινο τοίχο. πλάκες μπλε στην αυλή. και δυο μικρές γλάστρες. λεβάντα. ορτανσία. μοιάζουν απίστευτες αυτές οι αυλές. τόσο μικρές. ίσα που χωράει ένα τραπεζάκι. δύο καρέκλες. και μερικά γλαστράκια. μα καθρεφτίζουν. καθρεφτίζονται. όλα τα χρώματα. όλη την διάρκεια της ημέρας. όλη την διάρκεια της νύχτας. εκεί που τελειώνει η θάλασσα και αρχίζει ο ουρανός. έμεινα ώρα πολλή. μετά το ουάο και το κλαπ κλαπ. μέχρι που βυθίστηκα στο μαύρο. στα μικρά φωτάκια. είχαν φύγει όλοι. από ώρα. μάζεψα τις γόπες. τις έβαλα στην τσέπη. μην κάνω σκουπίδια. κρίμα τόσο καθαρή αυλή. τόσο περιποιημένη. και τα γλαστράκια τόσο ζωντανά. και δεν έμοιαζε να μένει κανείς. τουλάχιστον όση ώρα έμεινα δεν άκουσα το παραμικρό. να γυρίσω πίσω. δεν θυμάμαι πότε φοβήθηκα περισσότερο. όταν επιστρέφαμε μαζί και τόσο μόνος στα φώτα, στους ήχους, στους καπνούς, στα γέλια τα δυνατά ή όταν επέστρεφα μόνος και τόσο μόνος χωρίς να περπατώ πουθενά

στην επιστροφή ακούμπησα στο πεζούλι απέναντι. να δω πάλι την εικόνα. γέλια, φωνές, αλμύρα, μαγιό, τακούνια, σανδάλια, γραβάτες, γλώσσες όλου του κόσμου διακόπτανε την εικόνα. πιο χαρωπά. πιο δυνατά. πιο γελαστά. ήταν και η ώρα περασμένη. μερικά γέλια γυρίσανε. άλλα γελάσανε δυνατότερα. άλλα χαμογελάσανε. μα έγερνα το κεφάλι αριστερά δεξιά. διακόπτανε την εικόνα. προσπαθούσα να θυμηθώ. πότε φοβήθηκα περισσότερο. ώρες έμεινα εκεί. με τα φώτα, τους ήχους, τους καπνούς, τα γέλια τα δυνατά. τόσο κοντά. τόσο μακριά. τόσο μόνος. μέχρι που με έλουσε η ανατολή. και ένοιωσα να ζεσταίνομαι λίγο. γιατί είχε ψύχρα πολύ. και φορούσα κοντομάνικο. και βερμούδα. και φυσούσε. μάζεψα και τις γόπες. να τις πετάξω στο καλάθι. και ας ήταν βρώμικος ο δρόμος. τις άλλες τις ξέχασα στην τσέπη

έψαχνα στο πισί να βρω μία εικόνα να βάλω νέα ανάρτηση. μία με χρώματα. και βρήκα και αυτή. έχω κι άλλες πολλές. με χρώματα. χωρίς χρώματα. είχε και άλλα δέντρα εκεί τώρα που το θυμάμαι. μα δεν πρόλαβα να βγάλω άλλη φωτογραφία. από άλλη γωνιά. και την δεύτερη φορά δεν είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. τώρα που βλέπω την φωτογραφία, αδικεί την πραγματική εικόνα. δεν είχαν βγει ακόμα οι ψηφιακές. να βλέπεις τι φωτογραφίζεις. όπως μια φορά που είχα βγάλει κάτι τρομερές και φοβερές φωτογραφίες και όταν πήγα να πάρω το φιλμ προς εμφάνιση και μου 'δωσαν τον φάκελο, ήταν πολύ ελαφρύς. ένα κενό ρολό. είχε κολλήσει το φιλμ και ενώ προχωρούσαν τα νούμερα δεν έβγαζε φωτογραφίες. τι απογοήτευση

το ξέρεις ότι θα δούμε μαζί αυτήν την εικόνα. είναι στην διαδρομή. προς εκείνη την αυλή που μοιάζει μικρή. κι ας είναι και φθινόπωρο. χειμώνας. με συννεφιά. κρύο. μόνο να πάμε. να περπατήσουμε την διαδρομή. χωρίς ρόλους

αλήθεια, δεν μου 'πες, έχεις πάει;

36 σχόλια:

Unknown είπε...

όλοι έχουν πάει, μόνο που ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει. μόνος. με γραβάτα ή χωρίς. με τακούνια ή χωρίς. με μαγιώ ή χωρίς.

αλλά πάντα...

...χωρίς...

φιλιά βρόχινα...

Hfaistiwnas είπε...

Αυτό είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι.. απο τα ωραιότερα.. Εγώ ταξίδεψα πάντως.. σεντόνι αλλά αξίζει..
Αυτά τα ταξίδια αξίζουν φίλε μου.. πραγματικά πολύ.. βλέπεις τις διαφορές.. και μπορεί η φωτογραφία να μην έχει τόσο χρώμα αλλά τόσα χρώματα υπάρχουν μέσα στο κείμενο που βάφουν πολλές εικόνες..
Καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Το Ιδρυμα Προβληματικων Ατομων
"Νικος Σεργιανοπουλος" σας ανακοινωνει πως πλεον ειστε προεδρευων μετα τον αδικο χαμο
του προαναφερθεντα.
Παρακαλειστε να συμπληρωσετε τα
επισημα εντυπα στο πιο κοντινο
σας Ψυχιατρικο Καταστημα.

*Ναι το γνωριζουμε.Δεν ειναι καν
μαυρο χιουμορ.Αλλα μας αρεσει.*

Ανώνυμος είπε...

Το μόνο που μ΄έχει χαλάσει σ΄ αυτή τη φωτογραφία είναι η κολώνα της ΔΕΗ που φαίνεται πίσω απ΄ τα δέντρα...

Dr_MAD είπε...

Πού φυσάει τόοοσο πια?

Αντε καλές βόλτες κατά κει και διπλός

Λυδία είπε...

Τα έχω δει.. κάπου, κάπου τα ξέρω αυτά τα δέντρα... μου είχε κάνει εντύπωση και μένα... η κόντρα τους στον αέρα. Έφτιαξαν τους κορμούς τους έτσι, ώστε να μην μπορεί τίποτα να τα ρίξει... Έπεσαν μόνα τους, να προστατευθούν.. και στην πορεία έγιναν όμορφα..! Δεν θυμάμαι τα χρώματα. Κάτι φωνές μόνο. Κάτι παράπονα... δεν πρόλαβα να χαρώ την ομορφιά τους... είχε ψύχρα... Δεν μπορώ να θυμηθώ που τα ξέρω... προσπαθώ δηλαδή, αλλά δεν το χω...
Καλημέρες.. όμορφες!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Η φωτογραφία μοναδική μη περιγραφήσου ήταν σανα άνοιγα τη πόρτα και έμπαινα μέσα σε ένα πίνακα, την ξανάνοιγα και ο πίνακας άλλαζε χρώματα σαν παιδικό παιχνίδι, με ταξιδεύεις φίλε κάθε φορά που διαβάζω τα κείμενα σου.Τα δένδρα και τα φυτά αντιδρούν περίεργα σε φυσικά φαινόμενα ,σε έλειψη φωτός ,σε περίεργες εστίες φωτός.Ο άνδρας μου φύτεψε κάποτε μιά ντοματιά σε μέρος που δεν φωτιζότανε καλά κι αυτή μεγάλωνε ,ψήλωνε ,όλοι την χάζευαν για το περίεργο σχήμα της ,δεν έβγαλε λουλούδια κι εκείνος εξακολουθούσε να την φροντίζει, έγινε ψηλή γύρω στα 1.80 και στην άκρη της έβγαλε ένα άνθος, εκείνος πετούσε απο τη χαρά του..το άνθος έπεσε και η ντοματιά του πέθανε μέσα σε μια εβδομάδα.Αν βρω τη φωτογραφία θα σου τη δείξω.Σε ζάλισα έτσι;

{.πavλος.} είπε...

...έτσι να μαθαίνουμε από την φύση μας...όταν έρχονται τα δύσκολα εμείς εκεί με επιμονή και υπομονή να πηγαίνουμε κόντρα...το σώμα μας να αντιστέκεται στις κακουχίες...ας είναι και από αυτούς που αγαπάμε...αυτά τα λίγα...πολύ καλή η φωτογραφία...ααα...και σύμφωνα με μια διάσημη αρκούδα έγινες πρόεδρος...έλειπε να μη του αρέσει κιόλας...μάλιστα.

h.u.g.Z.z & k.i.s.s.e.s

Strahd είπε...

Μια εικόνα τόσο οικεία... Προσπαθώ να θυμιθώ που τα έχω δει αυτά αλλά τελικά δεν τα καταφέρνω. Τα λόγια σου όμως με ταξιδεύουν κι εμένα εκεί. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις...

Εύγε.

purple είπε...

μαζί και τόσο μόνος ή μόνος και τόσο μόνος...
ειρωνια..

Αστερόεσσα είπε...

@ mad, παντού μπορεί να φυσάει. Όταν γίνεται εμφύσηση ζωής, πάντα φυσάει.

Κι εσύ, βρε πουλάκι μου, όταν αιχμαλωτίζεσαι στα χρώματα, στα σχήματα ή στα γερτά κορμιά των δέντρων, τι το ζητάς το χάσιμο και της ματιάς του άλλου σ' αυτά; Το να μένεις έκθαμβος στα σχήματα των καιρών δεν καλείται πια συντροφικότητα στο απείκασμα του ωραίου, αλλά συνενοχή.

dyosmaraki είπε...

Εχω πάει.
Μοναχά που παρ' όλο που ακούγονταν γέλια, φωνές...ερχόταν κι η αλμύρα...το βλέμμα μου ήταν διαρκώς στραμμένο στην μικρή αυλίτσα.
Το άλλο που έβλεπα ήταν
τα γερμένα από την εμμονή του αέρα ασβεστωμένα δεντράκια.
Ετσι δεν πρόλαβα να δω τα μαγιό, τα τακούνια, τα σανδάλια, τις γραβάτες, δεν άκουγα τις γλώσσες όλου του κόσμου.
Ποτέ δεν μ΄ενδιέφεραν...ούτε τότε ούτε μετά....γιατί πάντα ήμουν αλλού....
Καλό μεσημέρι basnia...

the boy with the arab strap είπε...

ο βοριας εδωσε αλλη πορεια στα πευκα , αλλα αντισκεκονται.......

tovenito είπε...

όχι, δεν έχω πάει.έχω μια καρτ ποσταλ. όχι σαν τις δικές μου, μια αληθινή. μου την έχουν φέρει. έχει πολύ κίτρινο, κόκκινο, μπλε και άσπρο σε φόντο απέραντο γαλάζιο. και έχει μόνο τρία φωνήεντα, αλφαβητικώς ανάποδα.

BLUEPRINTS είπε...

τα δένδρα που αντιστέκονται "υποταγμένα" είναι το καλύτερο παράδειγμα προσαρμοστικότητας, δυστυχώς στην ανθρώπινη αντιστοίχιση αυτός που πάει με τον άνεμο δεν εμπνέει την ίδια ωραία εικόνα
έχω πάει... και θα ξαναπάω όταν νιώσω ότι το θέλω

b|a|s|n\i/a είπε...

[Νεράιδα της βροχής]
κάποτε θα είναι μαζί
χωρίς ...χωρίς...
φιλιά μπλε, το βαθύ μπλε

[Hfaistiwnas]
εδώ δεν είπες σεντόνι τόσα και τόσα άλλα. αυτό σου φάνηκε σεντόνι; νυστάζεις μάλλον. λολ.
τις βάφουν. να βάψουν και τις ματιές. και τις αυλές

[Γ(κ)αμει くま]
ε ποτέ!
πρόεδρος σε ίδρυμα που δεν φέρει καν το όνομά μου; ούτε καν ένα μπας, μπα, βου; ευχαριστώ, αλλά θα αρνηθώ ευγενικά.

[zanzibar]
σκέφτηκα να επεξεργαστώ την εικόνα και να την αφαιρέσω. μα δεν θα 'ταν αληθινή. σου 'πα δεν πρόλαβα να βγάλω πολλές φωτογραφίες. όταν ξαναπάω

[MAD]
παντού που γέρνουν τα δέντρα έτσι

[Λυδία]
κι όμως το ΄χεις
καλησπέρες ομορφότερες

[αχτίδα]
καμία ζάλη! είναι όντως τρομερό το πώς ακολουθούν μερικά δέντρα το φως και διαμορφώνουν τον κορμό τους

[.πavλοs.]
στην πραγματικότητα είναι ακόμα πιο ωραία. η εικόνα. και τα χρώματα. λίγο πιο 'κει από αυτή την εικόνα

[Strahd]
888 σύμφωνα με τον καταμετρητή του γουόρντ. λολ. χωρίς τον τίτλο

[purple]
φόβος. εμπειρία

[Αστερόεσσα]
ίσως από τον φόβο που δύο μυαλά που μοιάζαν ένα να μην μπορούν να καθρεφτίσουν ούτε καν τα χρώματα

[dyosmaraki]
ανέβηκες στην μικρή αυλίτσα;
είναι εκπληκτικά εκεί τα χρώματα

[κρασι & νερο στα ονειρα μας]
αντιστέκονται

[tovene592]
να την κρατήσεις την καρτ ποστάλ.
γιατί είναι αληθινή. και να πας. να ζωγραφίσεις την δική σου

[BLUEPRINTS]
και 'γω. ελπίζω σύντομα. για περισσότερα χρώματα

Roadartist είπε...

"το ξέρεις ότι θα δούμε μαζί αυτήν την εικόνα. είναι στην διαδρομή. προς εκείνη την αυλή που μοιάζει μικρή...... να περπατήσουμε την διαδρομή. χωρίς ρόλους"

Μα μπορεί και να την έχουμε δει μαζί!! :) Που ξέρεις?
Ωραία η φωτό πάντως..
Και πριν τη ψηφιακή αν και όντως η ευκολία της λήψης δεν ηταν ιδια, αλλά ομως υπήρχε η μαγεία.. της αγωνίας.. του πως βγηκε, τι τράβηξες.. :) καλό βράδυ!!

turigr είπε...

Τίποτα δε θέλησα
τίποτα να σου πω.

Είδα μέσα στα μάτια σου
δυο δέντρα τρελά
απο αέρα, γέλιο και χρυσάφι,
που σάλευαν.

Τίποτα δε θέλησα
τίποτα να σου πω.

Federico Garthia Lorca

Ναι, "να την περπατήσουμε τη διαδρομή. χωρίς ρόλους".
Τα σέβη μου!

Ανώνυμος είπε...

Να ξαναπάς... Αξίζει τον κόπο.

the boy with the arab strap είπε...

ας κανουν κι αλλιως θα τ α παρει κα θα τα συκωσει......
τα κειμενα σου ειναι ειναι ταξιδι μαγικο !!!!

b|a|s|n\i/a είπε...

[Roadartist]
μπορεί :) πού ξέρεις;
μα υπάρχουν κάποιες στιγμές που ξέρεις! σπάνια διαγράφω φωτογραφία από την ψηφιακή την ώρα που την βγάζω. μετά στο πισί, αν είναι καμιά πολύ κουνημένη. και δεν διακρίνεται τίποτα. τότε που μου 'δωσαν πίσω το κενό ρολό από το φιλμ; πω πω τι απογοήτευση. μιλάμε ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα στο φωτογραφείο. και είχα βγάλει κάτι φοβερές φωτογραφίες!
καλή μέρα!

[turigr]
με παρακολουθούσε ο λόρκα;
λολ. ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει. τις καλημέρες μου!

[zanzibar]
το ξέρω. και ξέρεις τι; θα βγάλω και μερικές φωτογραφίες και με την κολώνα της δεη μέσα.
γιατί όσο και να μας χαλάνε την εικόνα μερικά πράγματα, είναι η δύναμη της εικόνας τόση, ώστε τα πράγματα που μας χαλάνε την εικόνα εναρμονίζονται με αυτά που μας την φτιάχνουνε

[κρασι & νερο στα ονειρα μας]
το πολύ πολύ να ακουμπήσουν στο τσιμέντο. ε και;

Όναρ είπε...

Η επανάληψη προτάσεων μου δημιουργεί συνειρμούς περίεργους..κινηματογραφικούς..και η ανάγνωση των σκέψεών σου με βυθίζει..ίσως γι' αυτό και τα δέντρα γέρνουν..Καλημέρες σκεπτόμενες..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Σ' εμένα μιλάτεεεε....
Τη διαδρομή, ψυχή μου, την έχεις κάνει "ξυπόλυτος";....

Με ταξίδεψες πάλι με την ιδιαίτερη πένα σου. Και πάλι το έφτιαξα το σκηνικό....
μήπς να αλλάξω επάγγελμα;
;-)))

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

kat. είπε...

όλοι έχουν πάει.. και μάλιστα έχουν γυρίσει κιόλας!!!

δεν είναι άσχημα! μα ούτε και καλά..
αναλόγως τα συναισθήματα, τον καιρό και τις επιλογές.

the boy with the arab strap είπε...

με το φυσημα του αερα θα το σκουπιζουν:)) kalo sk!!!!

b|a|s|n\i/a είπε...

[Όναρ]
ίσως για να αποφύγουν την μπάλα που θα χαλάσουν την θάλασσά σου. μα μην στεναχωριέσαι. αν αγαπάς πραγματικά όλα χωράνε. την βρίσκεις την τομή. καληνύχτες ποδοσφαιρικά θαλασσινές ;)

[ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ]
μήπως; λολ. ξυπόλητος. με σφιχτά παπούτσια. για αυτό θα την ξανακάνω
φιλιά πολλά!

[kat.]
αναλόγως με ποιον περπατάς.
ακόμα και μόνος

[κρασι & νερο στα ονειρα μας]
;) καλό σουκου και δου!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία φωτό! Υπάρχει μια κίνηση στα δέντρα...Θέλουν να ακουμπήσουν το έδαφος...

b|a|s|n\i/a είπε...

[Akon]
είδες; και μένα μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση από την αρχή! ;)

Jimmy Rose είπε...

Φαντάσου όμως τη σκιά και δροσιά που προσφέρουν, έτσι γερμένα στο πλάι! η άσφαλτος από κάτω τους δεν θα λειώνει από τον ήλιο, ακόμη και τις πιο ζεστές μέρες.
Προσωπικά η φωτογραφία μου βγάζει κάτι αισιόδοξο. Όσο και αν προσπαθούμε η φύση θα επικρατεί πάντα.
Καλημέρα.

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Και ποιός δεν έχει πάει;
Απλά ο καθένας το βλέπει με την δική του ψυχή.

maika είπε...

τα κατάφεραν ίσως επειδή λύγισαν...
Όταν φυσάει πολύ δυνατά, τα δέντρα που δε λυγίζουν τα ρίχνει κάτω ο άνεμος ξεριζωμένα...
(δεν το λέω εγώ, νομίζω ο Κομφούκιος)
Πρώτη φορά στο μπλογκάκι σου, φέρνω και λίγο παγωτό!!
γειά!!
;0))

b|a|s|n\i/a είπε...

[Jimmy Rose]
για αυτό και μαθαίνουμε από την φύση. καλό βράδυ!

[PAVLOS]
και το περπατάει

[maika]
μιαμ μιαμ. λολ. καλώς ήρθες. κρασί έχω λίγο. θες; :)

Ανώνυμος είπε...

Μπα... Εγώ δεν το ξέρω...! Η αυλή, όπως την περιγράφεις, πρέπει να είναι μαγευτική... Πού είναι αυτό κι έχουν πια όλοι πάει; :-Ρ

Τα φιλιά μου

b|a|s|n\i/a είπε...

[Alexis]
είναι μαγευτική. και ακόμα πιο μαγευτικά τα χρώματα. να πας. στην δική σου αυλή. μπαλκόνι. αλλά να πας και εκεί. ;) φιλιά πολλά!

maika είπε...

το έφαγες όλο το παγωτό κι έμεινε μόνο το κρασί?
καλά,δεν πειράζει!
πίνω μια γουλιά και πάω για τ΄αλλα σου!
(βαριέσαι κι εσύ τα κεφαλαία γράμματα έ?)
;0))

b|a|s|n\i/a είπε...

[maika]
μισό να φέρω και άλλο. κάνει και ζέστη σήμερα. ότι πρέπει ένα παγωτό.
ναι, ειδικά τα όλα κεφαλαία, σαν να φωνάζει κάποιος. και δεν τις μπορώ τις φωνές