Cantara

δεν έχω κατασταλάξει αν οι ήχοι που συναντάς τυχαία ή μη στη ζωή σου διαμορφώνουν τον μικρόκοσμό σου ή ο μικρόκοσμός σου την κάθε στιγμή αναζητά αντιπροσωπευτικούς ήχους να τον εκφράσουν, καταλήγοντας βιώματα. τείνω να συμπεράνω ότι είναι συνδυασμός και των δύο.

θυμάμαι πολύ έντονα την ημέρα που συνάντησα για πρώτη φορά τους ήχους του Cantara. προς το τέλος του 1987 από την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, στην τότε ανασκόπηση του έτους, με το σχόλιο προσέξτε αυτό τον ήχο. και τον πρόσεξα τον ήχο αυτό. δεν γινότανε να μην τον προσέξω. αυτή τη φωνή. θε μου αυτή η φωνή. από το πρώτο δευτερόλεπτο του ακούσματος ένοιωσα αυτό το συγκλονιστικό ρίγος κάτι το οποίο συνεχίζει ακόμα και μετά τις αμέτρητες φορές ακούσματος του συγκεκριμένου τραγουδιού και δη της μετέπειτα ζωντανής εκτέλεσής του.

Within The Realm Of A Dying Sun ήταν ο πρώτος δίσκος που απέκτησα. τις πρώτες μέρες του 1988. και τον είχα πάρει σε κανονικό δίσκο, σε εισαγωγής αργότερα, σε κασέτα, να διώξω το φόβο μην φθαρεί από το χρόνο. η αναμονή για την κυκλοφορία κάθε νέου τους δίσκου, η απόκτηση του, το άκουσμά του ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία.

οι ήχοι τους έγιναν απόσπασμα των στιγμών μου, του είναι μου.
χαμογέλασα, ρίγησα, ονειρεύτηκα, γέλασα, διασκέδασα, έχασα, έκλαψα, έθαψα, μνημόνευσα, λησμόνησα, θύμωσα, ερωτεύτηκα, ευτύχησα, αγάπησα, ταξίδεψα, αφιέρωσα, έκανα έρωτα, πεθύμησα, μέθυσα, δάκρυσα, αγαλλίασα, εγκλωβίστηκα, αναπόλησα, χάθηκα, βρέθηκα, δάκρυσα, χαμογέλασα και πάλι με κάθε μία από την υπόκρουσή τους.

είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον από όλους αυτούς τους ήχους. ενδεχομένως το Cantara απλά γιατί ήταν η πρώτη συνάντηση και το άκουσμά του έχει γίνει βίωμα πολλών στιγμών.

και είναι συγκλονιστικό πώς μερικοί ήχοι σε κάνουν να νοιώθεις και είναι ακόμα συγκλονιστικότερο πώς ντύνουν τα στιγμιότυπά σου ή τους ντύνεις με τις στιγμές σου.