2008/03/21

Των Ταξιδίων Το Υστερόγραφο

δευτέρα προς τρίτη, 17 προς 18, ιανουαρίου. του 2005. και κοίτα σύμπτωση. οι ίδιες μέρες όπως έντεκα ιανουάριους πριν. δευτέρα προς τρίτη. σε σκέφτομαι. όπως κάθε φορά αυτές τις ημερομηνίες. έντεκα μέχρι τώρα. σου χαμογελώ. και τρέχουν τόσες εικόνες και συναισθήματα στο χαμόγελο μου.

που κυριακής πρωί πεταγόμουνα από το κρεβάτι να προλάβω να βάλω το δικό μου δίσκο στο πικάπ. και χόρευα και σου τράβαγα τα σκεπάσματα. μπόνει εμ και ραφαέλα καρά. έξι οχτώ έξι οχτώ τρία πέντε εφτά. χαχα. και εσύ απαντούσες με άμπα. το τσικιτίτα. τι κομματάρα τελικά.

που έπεσα και χτύπησα το κεφάλι μου. με πήγες σπίτι τρέχοντας. είχες τόσο άγχος και στεναχώρια. μου έκανε ράμματα ο παππούς. και μέσα στον απίστευτο πόνο ψιθύριζα ότι δεν έφταιγες εσύ. με πρόσεχες. εγώ δεν είδα και έπεσα από το παγκάκι. ψιθύριζα να σταματήσει να σου φωνάζει η μαμά. να σταματήσει να σε δέρνει ο μπαμπάς. που δεν με πρόσεχες. που αναστάτωσα την καθημερινότητά τους. γιατί με πρόσεχες. εγώ δεν είδα και έπεσα από το παγκάκι.

που σκόνταφτα στην άκρη του κρεβατιού σου γυρνώντας από τα ξενύχτια. να βρω το κρεβάτι μου. μουρμούριζες και άλλαζες πλευρό. και το πρωί λες και το έκανες επίτηδες. καθόσουνα στο γραφείο να διαβάσεις και έκανες όσο περισσότερο διακριτικά θόρυβο μπορούσες. τις σελίδες στο βιβλίο. το καπάκι στο στυλό. τους σταθμούς στο ραδιόφωνο. σκόνταφτες στο κρεβάτι μου. να ανοίξεις το παράθυρο. να με ξυπνήσεις. που σκόνταφτα στο κρεβάτι σου από τα ξενύχτια. μουρμούριζα και άλλαζα πλευρό.

που παίζαμε τις στροφές στο αμάξι. τα ταξίδια που κάναμε παιδιά. με τον μπαμπά και τη μαμά. και σε μια στροφή που έπεσα πάνω σου, σου έσπασα το δόντι. και πόνεσες. και έκλαψες. και με χαστουκίσανε. και μας χαστουκίσανε. που παίζαμε. και το 'λεγες χρόνια και χρόνια μετά. μέχρι που έφτιαξες το δόντι.

που σε υπερασπίστηκα την μόνη φορά που θυμάμαι που είχες τσακωθεί. με εκείνο το παιδί. και αισθάνθηκα ότι το μετάνιωσα. γιατί αισθάνθηκα ότι αισθάνθηκες ότι σου έκλεψα το ρόλο. γιατί αισθάνθηκες ότι αισθάνθηκα την αδυναμία σου.

που δεν πρόλαβα να στο πω. που δεν πρόλαβες να μου το πεις. το αγαπώ. όσο έρχονται εικόνες του πριν στη σκέψη μου τουλάχιστον. κι ας το δείχναμε με τον τρόπο μας ο ένας στον άλλον. με τον δικό του τρόπος ο καθένας. που δεν προλάβαμε να μοιράσουμε τα όνειρα. τις σκέψεις μας. τις λέξεις μας.

που δεν μπόρεσα να σε παρηγορήσω, να σε υπερασπιστώ όταν έκλαιγες που ο μπαμπάς και η μαμά δε σε αφήσανε να πας πενταήμερη. για να μη χάσεις ώρες από το διάβασμα. μα ήταν δυνατόν; αφού ήσουν άριστος. πάντα ήσουν άριστος. και υπάκουος. το υπόδειγμα. το πρότυπο. που έπρεπε να ακολουθήσω. και σε θυμάμαι τόσο κλαμένο και γλυκά οργισμένο. και μίλησε η σκέψη μου να μην βρεθώ στην καρέκλα τόσο κλαμένος. να επαναστατήσω. στα παράλογα να επιμείνω. τη λογική μου να επικρατήσω.

που δεν πρόλαβα να σου μιλήσω για μένα. τα αδιέξοδά μου. τις ανασφάλειές μου. τα δάκρυά μου. τα χαμόγελά μου. τα γέλια μου. τους εγκλωβισμούς μου. τις ανακουφίσεις μου. τους πρώτους μου έρωτες. και τους μετέπειτα. τους διαφορετικούς. που δεν πρόλαβες να μου μιλήσεις για σένα. για όλα αυτά. για σένα. που δεν μιλήσαμε για τα άγχη μας. τις φοβίες μας. τις σκέψεις μας. τις πράξεις μας. που δεν πρόλαβα να στα πω. για μένα. να με γνωρίσεις καλύτερα. να σε γνωρίσω καλύτερα.

που με κορόιδευες που αντί για γλόμπος είχα πει μπόγλος. και γέλαγες. και το 'λεγες χρόνια και χρόνια μετά. μαζί με τη μαμά. και γελάγατε. και κοκκίνιζα. και σου φώναζα μπόγλος μπόγλος μπόγλος μπόγλος. και γέλαγες.

που κρύφτηκες όταν ο μπαμπάς με κυνήγαγε με τη λουρίδα για να κάνω ντους πριν το φαγητό. όταν γυρίσαμε σπίτι από τη θάλασσα. μα εγώ ήθελα μετά. τόσο φοβερό δηλαδή; πήγαινε τώρα. όχι μετά. τώρα είπα. και εγώ είπα μετά. ένα δύο τρία. έτρεχα να κρυφτώ. και πόναγα. είδα το βλέμμα σου μετά, στο φαγητό. που προσπάθησες να μου χαμογελάσεις μέσα απ' τη βρεγμένη σου ματιά. και 'γω σου χαμογέλασα. κι ας πόναγα. γιατί από τότε η σκέψη μου μιλούσε. στα παράλογα να επιμείνω. τη λογική μου να επικρατήσω. δεν έκανα ντους τελικά. γιατί πόναγα. γιατί μιλούσε η σκέψη μου.

που πήρες αμάξι. δώρο για το πτυχίο σου. και γέλαγες. ένοιωθες τόσο τρυφερά υπερήφανος. για το αμάξι. το πτυχίο. για αυτά που κατάφερες. για αυτά που ονειρευόσουνα ότι θα κάνεις. για αυτά που τελικά πρόλαβες να κάνεις.

που με έπιασες με το τσιγάρο στο χέρι. και τον καπνό στο στόμα. στην τουαλέτα. κοκκίνισα. χαμογέλαγες. λες και δεν το ήξερες. θα το πω στη μαμά, θα το πω στη μαμά χαμογέλασες. σου φύσηξα την καπνισμένη ανάσα μου στα μάτια. να της το πεις, να της το πεις. και γέλασα.

που τρομοκρατήθηκες και φώναζες σεισμός, σεισμός. έτρεξες στη σκάλα. φώναζες. φοβήθηκες. μου φώναζες να σηκωθώ από τον καναπέ να τρέξουμε έξω. φώναζες στην μαμά και στον μπαμπά να σηκωθούνε από το κρεβάτι να τρέξουμε έξω. έκλαιγες από το άγχος σου για τον μεγάλο τον σεισμό. μου φώναζες που άργησα να σηκωθώ από τον καναπέ να τρέξουμε έξω. γιατί φοβήθηκες.

που δεν ήμουνα εκεί να σε αγγίξω όταν έφευγες. που πήραν τηλέφωνο στο στρατόπεδο να πάρω άδεια γιατί κάτι έτυχε. δεν μίλησε το μυαλό τι μπορεί να έτυχε. και δεν μίλησε ούτε γιατί δεν πήρε τηλέφωνο ο μπαμπάς ή η μαμά. και πώς να έπαιρνα άδεια; μόλις δυο μήνες ήμουν και αλλάζαμε επιλαρχία. και δεν μίλησε ούτε όταν τόσο εύκολα την δώσανε την άδεια. ούτε όταν ο νέος ίλαρχος με ακούμπησε στον ώμο πρόσεχε, και να προσέχεις τους γονείς σου, σε έχουν ανάγκη. εμένα; αφού εσύ παίζεις δηλωτή με τον μπαμπά. βοηθάς τη μαμά. με το δίπλωμα στα σεντόνια. τις κατσαρόλες στην κουζίνα. γελάς και μιλάς μαζί τους. ταξιδεύεις μαζί τους.

που φύλαγε η μαμά τα ρούχα σου. να τα φορέσω τρία χρόνια μετά. είχα το παράπονο ότι με ντύνανε με ρούχα παλαιά. με ρούχα τρία χρόνια πριν. μου γέλαγες. και μου 'λεγες κάνεις μόδα; όταν μεγαλώσαμε έπαιρνα κρυφά από την ντουλάπα σου τα πουκάμισα σου τα καλά. τα φόραγα. με έβλεπες και φώναζες. σου γέλαγα. και σου 'λεγα θυμάσαι;

που μετράγαμε τα παγωτά. το πρώτο. το δεύτερο. το τρίτο. το εκατοστό. τα μπάνια. στη θάλασσα. το πρώτο. το δεύτερο. το τρίτο. το εκατοστό. το μαύρισμα στο δέρμα.

που έφυγες στο μεσολόγγι για την καινούργια σου δουλειά. άγχος. χαρά. και βλεπόμασταν πλέον από μακριά. κάθε κυριακή. στο τραπέζι. στο φαί. σκόνταφτα στην άκρη του κρεβατιού σου γυρνώντας από τα ξενύχτια. κάθε κυριακή πρωί. και χαμογέλαγα. γιατί ήθελα να ακούσω το μουρμουρητό σου. σε ένιωθα που χαμογέλαγες και άλλαζες πλευρό.

που σάστισα. να πιάσω το χέρι σου ήθελα. να χαϊδέψω το κέρινα πανέμορφο πρόσωπό σου ήθελα. και σάστισα. πάγος στην ματιά. και σε κοίταζα. όλη την ώρα σε κοίταζα. δεν αισθανόμουνα τον μπαμπά που άσπρισε, σε μια μέρα. δεν αισθανόμουνα την μαμά που λύγιζε, κάθε μέρα. δεν άκουγα τα μοιρολόγια των μαύρων γιαγιάδων. απλά σε κοίταγα. σε κοίταγα. και ένοιωθα να είναι τα βλέφαρά μου ακίνητα. τα μάτια μου στεγνά. σε κοίταγα. να φωτογραφίσω το κέρινα πανέμορφο πρόσωπό σου ήθελα.

που ένιωσα τον πόνο σιωπηλά. τον ακούμπησα σε μαύρο περιβραχιόνιο. σιωπηλά. στην επιστροφή. στη θητεία. για να μην με σκοτίζουν. για να μην με ρωτάν. για την μελαγχολία στη ματιά.

που ερχόμουν. να σε δω. να σου χαμογελάσω. και μου έτριζες το τζαμάκι. σαν να μου 'λεγες το καλώς όρισες. και με κοίταγες από την φωτογραφία. και στην φώτιζα με το κεράκι. και σου χαμογελούσα. και άρχιζα να σου λέω λέξεις. για όλα αυτά που δεν πρόλαβα να ακούσεις. και σου χαμογελώ. έχω καιρό να κατέβω. αλλά ακούω το τζαμάκι. και σε βλέπω.

που πήγαινες ταξίδια μόνος σου. στα ξένα. και έφερνες νομίσματα. και κάρτες. και γραμματόσημα. και σε μένα μπλουζάκια. και στη μαμά τα κρυστάλλινα τα αγαλματάκια. και τα ελεφαντοστά. τα ξεσκονίζει ακόμα. θρησκευτικά. και το δωμάτιο είναι ακόμα εκεί και έτσι. σαν να μην έχεις φύγει ποτέ. με το γραφείο σου ανοιχτό. τα βιβλία. τους επαίνους. τις συλλογές. τις κασέτες. τα στυλό. τα ξεσκονίζει ακόμα. ευλαβικά. τα χάζευα μια μέρα που πήγα. χαμογέλασα και δάκρυσα. και σκόνταψα το κρεβάτι σου. να μουρμουρίσεις και να αλλάξεις πλευρό.

που . . .

που . . .

που . . .

που . . .

που . . .

που . . .

που . . .

που . . .

που . . .

που . . .

που . . .


δευτέρα προς τρίτη, 17 προς 18, ιανουαρίου. του 2005. και κοίτα σύμπτωση. οι ίδιες μέρες όπως έντεκα ιανουάριους πριν. δευτέρα προς τρίτη. σε σκέφτηκα. όπως κάθε φορά αυτές τις ημερομηνίες. έντεκα μέχρι τότε, του 2005. σου χαμογέλασα. τρέξανε τόσες εικόνες και συναισθήματα στο χαμόγελο μου.

μάζευα πάλι ήχους να τους στοιβάξω σε μια συλλογή. και είπα θα στους αφιερώσω. να σου περιγράψω με ήχους, λέξεις, εικόνες όλα όσα, τυχαία και μη, έζησα. όλα όσα αισθάνθηκα. από τότε που έφυγες. ψιθύρισε το μυαλό μου να φτιάξεις έντεκα. αυτόν τον χρόνο. να φτιάξεις έντεκα. μέχρι τις ίδιες ημερομηνίες στο δώδεκα. και χαμογέλασα.
πώς αλλιώς να στοιβάξω τόσες στιγμές; να στριμώξω όλα τα συναισθήματα; τα πρόσωπα; τα γέλια; τα κλάματα;
πώς αλλιώς να σε ευχαριστήσω για την γλυκύτητα της αγάπης σου;
πώς αλλιώς να εξιλεωθώ που έκρυψα στην μελαγχολία της απώλειάς σου την δική μου επιβράδυνση; την δική μου αδυναμία; την δική μου μελαγχολία της ματιάς;
πώς αλλιώς να εξιλεωθώ που σου προσάρτησα το πόσο βάρυνε η καρδιά μου; που με έκανες ακόμα πιο ευάλωτο σε αυτά που πάλευα και δεν πρόλαβα να σου πω με λέξεις; που με άφησες μόνο να αισθάνομαι ανήμπορος να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες του μπαμπά και της μαμάς;
πώς αλλιώς να σε ευχαριστήσω και να σου πω ότι σ' αγαπώ, ότι σε σκέφτομαι, ότι σε θυμάμαι, αγέραστο και χαμογελαστό, όπως έχεις έρθει στα όνειρά μου μια δυο φορές και μου χαμογέλασες.
πώς αλλιώς να σου περιγράψω τις στιγμές μου; και μερικούς ήχους είμαι σίγουρος ότι θα τους έκανες δικούς σου. μερικές εικόνες θα ήταν και δικές σου. μερικά συναισθήματα και δικά σου. πάντα πίστευα ότι μοιάζουμε πολύ περισσότερο από ότι θέλαμε να δείξουμε. όσο κυλάει ο χρόνος το πιστεύω ακόμα περισσότερο.

σου χαμογέλασα

και το ονόμασα, το 11. το ταξίδι το 11. το 11ο ταξίδι. για αυτό που έκανες. μέχρι τώρα. και τα υπόλοιπα. ηθελημένα τυχαία. για αυτά που έκανα. και θέλησα να στα ψιθυρίσω. για αυτά που κάνω. για αυτά που κάνουμε. με σένα. χωρίς εσένα.

και χαμογέλασα

32 σχόλια:

tovenito είπε...

συγκλονιστική περιγραφή. αυτό έχω μόνο να πω. τώρα καταλαβαίνω το σχόλιο που μου είχες αφήσει στο ποστ για τον πατέρα μου και την απρέπεια που έγραψα..τώρα κατάλαβα τι εννοείς..τα σέβη μου.

Υπερμίκης είπε...

Φοβερό πράγμα η απώλεια αγαπημένων
προσώπων.Το να τους βλέπουμε πάντα μπροστά μας ,δεν είναι σαν να μην τους χασαμε ποτέ;

Hfaistiwnas είπε...

Eίναι άσχημο να χάνεις κάποιον. Πόσο μάλλον αν είναι κοντινό πρόσωπο. Δεν ξέρω αν θα άντεχα κάτι τέτοιο πραγματικά, βάζω εύκολα τον εαυτό μου στη θέση του άλλου, πονάω αλλά χαίρομαι μόνο που βλέπομαι άτομα δυνατά και παίρνω θάρρος για αυτά που έρχονται. Να τον θυμάσαι..
Καληνύχτα..
Αγκαλίτσα!

Dr_MAD είπε...

Μπορείς να πάψεις να θυμάσαι πολλά πράγματα. Αυτά όμως ποτέ. Πάντα να τον κρατάς φυλαχτό δίπλα στη σκέψη σου. Είμαι σίγουρος ότι έκανε το ίδιο για σένα. Καλό ΣουΚου (ήταν η Πανσέληνος, ήμουν μόνος, ήρθες και με έκανες...)

{.πavλος.} είπε...

Η μνήμη είναι σπουδαίο πράγμα ... Ειδικά στην περίπτωση που χάνουμε κάποιον από δίπλα μας ... Κάπου χάθηκα όμως σήμερα ... Η σκέψεις μου πηγαίνουν πέρα δώθε ... Δεν ξέρω τι θα έκανα αν έχανα κάποιο κοντινό μου πρόσωπο ... Το έχω παίξει το σενάριο πολλές φόρες μέσα μου και πάντα καταλήγω να με κυριεύει ο φόβος ... Φοβάμαι μη ξεχάσω ...

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Ότι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Με συγκίνησες, για να μην πω με έκανες κομμάτια.

blue piccadilly είπε...

Τα ποστ σου ειναι σαν τους δισκους της Λενας Πλατωνος. Αλλοτε γκαλλοπ, αλλοτε σαμποταζ αλλα κυριως μασκες ηλιου. Το σημερινο ομως ειναι Καρυωτακης- υπεροχα συγκινητικο- a real classic

Κώστας είπε...

Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου και της απώλειας.. Δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι να με παρηγορήσει ή να απαλύνει την στεναχώρια μου γι' αυτούς που έφυγαν και το φόβο μου για τη ζωή όσων μένουν.

? είπε...

υπέροχο.

Equilibrium είπε...

τα χτεσινά σφηνάκια ήταν μπόμπες!

(ορίστε σχολίασα:PPP)


υγ. στο υγ. κι οταν τα δυο σου αδέρφια ζουν, και με το ένα δε μιλάς, το άλλο δεν το'χεις γνωρίσει ποτέ...? Ποιο είναι αυτό το ταξίδι? το 12ο?...

τα υπόλοιπα από κοντά σε λίγο :)

Equilibrium είπε...

τα χτεσινά σφηνάκια ήταν μπόμπες!

(ορίστε σχολίασα:PPP)


υγ. στο υγ. κι οταν τα δυο σου αδέρφια ζουν, και με το ένα δε μιλάς, το άλλο δεν το'χεις γνωρίσει ποτέ...? Ποιο είναι αυτό το ταξίδι? το 12ο?...

τα υπόλοιπα από κοντά σε λίγο :)

Equilibrium είπε...

τα χτεσινά σφηνάκια ήταν μπόμπες!

(ορίστε σχολίασα:PPP)


υγ. στο υγ. κι οταν τα δυο σου αδέρφια ζουν, και με το ένα δε μιλάς, το άλλο δεν το'χεις γνωρίσει ποτέ...? Ποιο είναι αυτό το ταξίδι? το 12ο?...

τα υπόλοιπα από κοντά σε λίγο :)

Nikos M. είπε...

Coming home after a long, long war
Coming home after a dozen of walks

We are out of wind
We have pock-marked chin
We have lots of water
We turn the other cheek and we win...

The Captain by the Knife

Dr_MAD είπε...

Πραγματικά υπέροχο το "ταξίδι". Θα το αποκτήσω άμεσα (άκουσα και τα related από το ίδιο album και ανατρίχιασα)

Αν δεν το είδες στην προηγούμενη ανάρτηση, στο έχω σε mp3 έτοιμο ΕΔΩ. ΔΙΚΟ ΣΟΥ

b|a|s|n\i/a είπε...

[tovene592]
περιγραφές εικόνων, ανεξήτιλων

[Υπερμίκης]
δεν τους χάνουμε ποτέ, απλά δεν τους βρίσκουμε στην καθημερινότητα

[Hfaistiwnas]
τον θυμάμαι, και χαμογελώ

[MAD]
και στο πορτοφόλι, και στον τοίχο

[π.a.v.λ.o.s]
μην φοβάσαι, γιατί δεν ξεχνάς, δεν ξεχνάς αποσπάσματα του είναι σου

[PAVLOS]
συγκινήθηκα και γω, και χαμογελώ

[blue piccadilly]
ήταν, είναι υπέροχος κι αυτός, ο αδελφός

[Κώστας]
συμφιλιώνεσαι με τον φόβο, συμφιλιώνεσαι με τον χρόνο

[Νίκος Κ.]
και αυτός

[Equilibrium]
και τα ποτά

[Equilibrium]
να μιλάς, να τον γνωρίσεις, και αν δεν ακούει, και αν φεύγει, θα ξέρεις ότι έχεις προσπαθήσει

[Equilibrium]
αυτό που ζεις, το τωρινό

[Nikos M.]
Valley Of Deception by Madrugada

[MAD]
το ρίγος στο κορμί, ο ήχος στο αυτί, το ταξίδι στην ψυχή

mmexer είπε...

Απλά υπέροχο!!!! Εύγε!

b|a|s|n\i/a είπε...

[mmexer]
θαυμαστικά στις στιγμές

Spyros Vlahos είπε...

ναι, έτσι πιθανόν να ήταν κι ο θάνατος του δικού μου πατέρα

b|a|s|n\i/a είπε...

[Spyros Vlahos]
όσο κυνικό και ν' ακουστεί, μοιάζει ευτυχία να αποχαιρετά παιδί γονιό, παρά γονιός παιδί

Αστερόεσσα είπε...

Θα μπορούσα να μη βγάλω λέξη. Αλλά... να σου πω καλό βράδυ. Αν μπορούσα θα σου 'ψηνα και καφέ.

b|a|s|n\i/a είπε...

[Aστερόεσσα]
ένα χαμόγελο αρκεί.
νες γλυκό, χωρίς γάλα.
καλό βράδυ!

roadartist είπε...

Φτωχά τα λόγια, μπροστά σε αυτά τα συναισθήματα..
Τίποτα άλλο.
Φιλάκια, να είσαι καλά.

b|a|s|n\i/a είπε...

[roadartist]
φιλιά πολλά. χαμογελαστά. γλυκά.

ikor είπε...

Ταξίδια, στιγμές, δευτερόλεπτα...

Οδυνηρό να ξέρεις πως δε θα συνεχιστούν. Μα τόσο μελαγχολικά γλυκό να σου γεννούν για πάντα τέτοιο συναίσθημα!

b|a|s|n\i/a είπε...

[ikor]
γιατί ξέρεις πως συνεχίζουν. χωρίς και μαζί.

tsoumepa είπε...

μ' έκανες να κλάψω.
θα μου πεις χέστηκες που έκλαψα
αφού έφυγε "εκείνος".
είναι μωρέ που μου θύμησες να κάνω ένα τηλεφώνημα στον δικό μου "εκέινον".. μέγας μαλάκας αλλά να προλάβω να του πω πως τον νιώθω ε?
ευχαριστώ

b|a|s|n\i/a είπε...

[tsoumepa]
με έκανες να χαμογελάσω. να του κάνεις ένα τηλεφώνημα. και όχι μόνο τηλεφώνημα. να τον κοιτάξεις στα μάτια εκείνον τον μαλάκα, να του αγκαλιάσεις και να του χαμογελάσεις πόσο μέγας είναι.
να 'στε καλά.

Λi είπε...

Έχω στερέψει...
Δεν έχω άλλα....
Τσούζουν τα μάτια μου τραγικά πολύ...
Προσπαθώ να ρυθμίσω την αναπνοή μου από τ'αναφιλητά ...
(δεν φανταζόμουν πως 8α μου έβγαινε τόσο έντονο...)
Πάντα... ΠΑΝΤΑ θα θυμόμαστε...

Λιωμένη αποσύρομαι...
Πρόσφατα πρωταγωνίστησα σε παρόμοιο σενάριο...
Νύχια που σου σκαλίζουν την καρδιά όλα αυτα...
Δεν το αντέχω...
Είσαι μαγικός...
Αυτό μόνο...

b|a|s|n\i/a είπε...

[tiger_lilious]
πάντα θα θυμόμαστε. και όσο θυμόμαστε ποτέ δεν φεύγουν. και πάντα εδώ είναι. και θα είναι.
ένα χαμόγελο γλυκό. και μία μεγάλη αγκαλιά. μαζί με τον χρόνο. να σου χαϊδέψουν την καρδιά.

Global Greek είπε...

ποτέ δεν θα ξεχαστούν οι αγαπημένοι που έφυγαν κι όταν τους χαμογελάμε θέλω να πιστεύω οτι χαμογελούν κι αυτοί και είναι οι φύλακες άγγελοι μας. θερμές ευχές Βασίλη, υπέροχη περιγραφή του πως το έζησες..

b|a|s|n\i/a είπε...

[Global Greek]
περιγραφές για υπέροχες στιγμές που ακόμα και να μην είναι
υπέροχα γλυκές γίνονται στο πέρασμα του χρόνου.
με χαμόγελο!

quartier libre είπε...

@
δεκαπέντε Σεπτέμβρη του 10.
χρόνια μετά...

σε κάνω μεγάλη αγκαλιά
ακουμπάω στον ώμο σου.

φιλία.